vGomele.by

Кірыл Краўцоў – малады чалавек, фатограф, вандроўца, які стаў знакаміты дзякуючы падарожжу з табурэтам да акіянa. Упэўнена, многія чулі пра гэту падзею. Калі не – Google дапаможа. Бо зараз зусім не пра акiян, а пра вёску.

У 2011 годзе Кірыл пераехаў жыць у невялiкую вёску «Чырвоны кастрычнiк», дзе, акрамя яго i жонкі, нiкога няма. Навошта? Падабаецца ці яму там? Як жыве малады чалавек без Інтэрнтэтa i тых рэчаў, да якiх звык, калi жыў у горадзе. Аб гэтым – у нашым сённяшнiм матэрыяле. Кірыл размаўляе на беларускай мове, таму ўпершыню на нашым сайце – інтэрв'ю на роднай мове.

Невялiкая даведка.

Кiрылу 33 гады.
Па спецыяльнасцi – бухгалтар.
Захапленнi – будаўніцтва, цяслярства, печкабудаванне, арганізацыя мерапрыемстваў.
Галоўнае ў жыццi – ўмець быць увесь час у добрым настроі і змяняць сваё жыццё з ног да галавы час ад часу.

– Кiрыл, чаму ты вырашыў пераехаць жыць у вёску? Што паўплывала на такое рашэнне? Ты там жывеш ва ўласнай хаце?

– Так. Жыву ў асабістай хаце. Чаму вёска? Таму што я не бачу ніводнай перавагі для жыцця ў горадзе. У вёсцы ўсё лепш і якасней.

– І гэта пасля падарожжа з табурэтам да акіяна, падчас якога ты меў магчымасць параўнаць, дзе і як жывуць людзі?

– Так.

– Дарэчы, што запомнілася з гэтага вельмі незвычайнага падарожжа больш за ўсё?

– У падарожжы я змог параўнаць жыццё ў розных краінах і зразумець, што наша краіна ледзь не адзіная ў свеце, дзе жыць бяспечна і камфортна.

– Ты сур'ёзна?

– Абсалютна.

– Ты жывеш у хаце, дзе яшчэ год назад не было нават электрычнасцi. I гэта ты называеш камфортам?

– Усё дакладна. Год назад не было, але зараз ужо ёсць i электрыcтва, i вадаправод у хаце, i лазня. Туалет на вулiцы. А камфортам я называю тое, што можна выйсці з хаты і басымі нагамі па зямле і траве хадзіць, а не па асфальце.

– Зразуемела, Інтэрнтэтa ў вёсцы таксама няма?

– Там нават ні ў аднаго сотавага аператара 3G пакрыцця няма.

– I як цябе жывецца без Інтэрнтэтa?

– Добра адчуваю, мне ёсць чым займацца і без яго.

– Чым займаешся?

– У асноўным – будоўля. Рамесництвам яшчэ.

– Не палічы за інтымнае пытанне, ты адзін жывеш у хаце?

– Мiнулы год я там жыў адзін на ўсю вёску. Зараз жыву з жонкай. Яшчэ ёсць сябар Паша, які пераехаў у Кастрычнік з Крыму, але на зіму ён паехаў да бацькі дапамагчы будаваць хату. Абяцаў вярнуцца ўвесну.

– Жонцы падабаецца?

– Падабаецца.

– Як часта ты ў горад прыязджаеш?

– Раз на два тыднi праведаць бацькоў ды наведаць Iнтэрнэт.

– Чым вы з жонкай харчуецеся? У вёсцы ніхто больш не жыве. Зразумела, крам няма.

– Хлеб пячэм самі. Нашмат смачней, чым у краме. Малако купляем у суседняй вёсцы з-пад каровы. Але я i магазiннае люблю. У параўнаннi з iншымi краiнамi, нашы малочныя прадукты смачныя i якасныя.

– Мяса ўваходзіць у ваш рацыён харчавання?

– Я ем мяса, жонка – не.

– Цяпер, калі жывеш у вёсцы, чым зарабляеш на жыццё?

– Рамеснiцтвам, агратурызмам. Улетку вось быў фэст. Не асоба ў мяне ёсьць час зарабляць грошы, але ўсё, што потрэбна для жыцця, можна і без грошай дабыць.

– Кiрыл, а як паставіліся да таго, што ты пераехаў, твае блізкія, знаёмыя, сябры?

– Вельмі добра. Зараз ўсе мае сябры даволі часта наведваюць мяне, каб адпачыць на прыродзе.

– За мяжой усе мараць з'ехаць з горада і з'язджаюць. У нас жа наадварот. Пракаментуй!

– Чаму людзі ў нас з вёсак у гарады пераязджаюць – гэта размова для асобнага артыкула. І тут трэба апытваць тых, хто пакідае вёску. Я магу толькі дагадкі будаваць: мабыць, таму, што ў горадзе больш прапаноў працы, мабыць, таму, што ім абрыдла дровы сеч ды ваду грэць.
Камфорт – справа адносная. Каму гарошына пад сям'ю пярынамі перашкаджае, а каму і даха над галавой хапае. Але ж магчыма зрабіць сабе такія ўмовы, якія трэба, і самому, бо ў вёсцы ўсе магчымасці абмяжоўваюцца толькі ўласнай фантазіяй.

– Вялікі дзякуй за гутарку. Дарэчы, чаму на беларускай мове размаўляеш?

– Павандраваў па свеце, сустрэў беларускіх эмігрантаў, дзеці якіх ведаюць беларускую і ангельскую, а рускую нават і не разумеюць, а паўгады таму павандраваў вакол РБ і сам стаў ад рускай адмаўляцца.

– Тваё права. Яшчэ раз дзякуй. З Новым Годам! Дзе адзначаў?

– Няма за што. У сяброў ва Францыi.

– Але вёска табе падабаецца больш за Парыж?

– Парыж увогуле не падабаецца. Я быў на поўдні ў маленькім горадзе каля Монпэлье.

– Цiкава. У вёску ў госці можна?

– Прыязджай, калi ласка!

Фота з архіва Кірыла